Leh

Een maand geleden twijfelde ik door "tijdgebrek" nog of ik wel naar Leh zou gaan. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik Leh gemist zou hebben. Niet alleen de stad zelf, met besneeuwde bergtoppen omringd, maar heel Ladakh is ongelofelijk. Waar kan je via een van de hoogste passen in Azie naar een van de mooiste bergmeren? En dan op de terugweg het leger op je vriend afsturen om de dag erna samen naar de Dalai Lama te rijden.

Vanuit Manali was het ongeveer 20 uur met de bus naar Leh. Ik kom rond half 9 aan samen met een stel Duitsers en laten ons door de taxi naar het Guesthouse brengen dat volgens Wkitravel het goedkoopst is. Na een hindernisbaan door het donker blijkt dat het gesloten is voor onderhoud. 6 Dure of volle hostels verder staan we voor Otzal Guesthouse wat wel door de selectie komt.

Na een week kom ik erachter dat ik naast straatjes, winkeltjes en restaurants bezoeken nog niet veel heb gedaan. Tijd voor actie. Stomtoevallig kom ik midden in Leh ineens Akos weer tegen. Na een eerdere ontmoeting op de Annapurna Basecamp en een weekje samen in Pokhara toch wel een vriend te noemen. Akos stelt voor om naar Pangong Lake te gaan.

We huren een motor en volgen de gekke Hongaar over smalle bergwegen, watercrossings en paden die alleen uit grote keien lijken te bestaan. Het is een lange, slopende rit. Bij het meer bllijven we een extra dag om uit te rusten. Overdag zien we geen enkele andere tourist, alleen een paar Tibetanen en een truc van het leger. Akos duikt op onze rustdag in het ijskoude meer. Ik waag me niet aan het meer, maar kom er een uur later wel achter dat de douche ongeveer dezelfde temperatuur heeft.

Op de terugweg bij de hoogste pas die we doorkomen besluit Akos om een foto te maken in de sneeuw op de berg. Uiteraard is bergbeklimmer Akos al snel weg, hij rent de berg op en is na een uur nergens meer te zien. Ik wht nog een uur op hem en begin me dan af te vragen of hij nog leeft. Na 4 uur is Akos nog steeds niet terecht. Het wordt bijna donker, we moeten nog 2 uur door de bergen rijden en er is 12 man van het leger de berg op gestuurd. Dan is hij eindelijk terecht. De Hongaar komt enthousiat op me af. "Zag je me daar bovenop? Ik zwaaide naar je! Moet je deze foto's eens kijken!" Uiteindelijk bljikt dat hij de tijd gewoon was vergeten. We besluiten dat het beter is om dit niet tegen de mannen van het leger te zeggen.

De volgende dag is het dan eindelijk zo ver. De Dalai Lama spreekt in Leh. Met de overvolle bus gaan we naar een veld waar duizenden mensen speciaal voor hem zijn gekomen. Er is een speciaal stuk afgezet voor buitenlanders en we kunnen heel dichtbij zitten. De teaching is in het Tibetaans en de tolk is niet zo sterk dus ik krijg niet zoveel mee van het verhaal, maar het is super om hier te mogen zijn. Hoe ik zo'n week moet overtreffen weet ik echt niet meer..