Bordercrossing

Lieve familie en vrienden,
Vorige week kreeg ik dan toch dat moeilijke telefoontje. Het was natuurlijk verwacht maar alsnog lastig. Moeilijk omdat ik niet bij jullie kan zij. En de laatste dagen gingen ineens allemaal zo snel. Heel erg bedankt voor de lieve mailtjes. Het heeft me veel geholpen. Ik heb een goede borrel gedronken op de mooie 92 jaar die opa heeft bereikt. Ik denk dat hij dat zo wilde, het leven vieren. Ik wens jullie thuis veel sterkte toe.

En dan nu het reisverslag.

Terug in de hoofdstad is het een stuk drukker dan de vorige keer. Over een paar dagen is de dienst voor de koning die drie maanden geleden is overleden. Mensen brengen fruit (of soms hele gebraden varkens) naar tempels en branden wierrook. De stad is overstroomd met monniken en er worden nog steeds vrachtwagens vol aangeleverd. Omdat je toch iets cultureel verantwoords moet doen bezoek ik Wat Phnom, een pagoda die ik uit het raam van de hotelkamer kan zien. Het mooiste aan de Wat vind ik het super NES geinspireerde muziekje dat elk uur afgespeeld wordt.

Kay en ik stappen de drukte uit en gaan naar Kampot een rustgig plaatsje aan de rivier. Het lijkt uitgestorven maar langs de rivier zijn toch wat restaurants en bars te vinden. We maken een fietstocht door een paar dorpjes in de buurt. Een deel van het pad lijkt meer een soort ATB uitdaging. DE achterband van Kay klapt en we gaan op een zoektocht van ongeveer een half uur naar een fietsenmaker. Die heeft de band binnen een paar minuten vervangen. We krijgen te zien hoe er suikerstroop wordt gemaakt uit riet en krijgen een soort donuts te eten, overgoten met met spul. Erg lekker. Daarna neemt onze gids ons mee naar het huis van zijn ouders waar we zelf kokosnoten uit de boom mogen halen. De half verteerde eeuwenoude ladder heeft niet mijn voorkeur. Als de jongen een hakmes in mijn handen duwt, kom ik erachter dat ik geen verborgen talenten heb voor het openen van kokosnoten. Aangezien hij zijn vingers elke keer in de buurt van de kokosnoot heeft (en mij bijna een hartaanval opleverd) geef ik het op. We bezoeken een school waar het ineens de bedoeling blijkt te zijn dat wij Engelse les geven en houden het dan voor gezien. Op naar het strand.

Sihanoukville is net wat ik nodig had. Een flink dorp met een reeks restaurants en bars en een mooi strand. Over het strand lopen tientallen vrouwen die van alles verkopen. Een dollar voor 5 vietnamese loempia's, 3 dollar voor 4 kreeften. Massa's armbandjes, soep, gebakken inktvisjes, manicures, pedicures, massages, threading, ongelofelijk. En nog gekker. Ik vind ze niet eens irritant. Iedereen maakt gezellig een praatje en als duidelijk is dat je niets hoeft, dan gaan ze gewoon glimlachend verder. Geen gemompel in een vreemde taal, geen vuile blikken. Gewoon aardig.

In de bar van ons hostel komen we Paul en zijn vriend tegen. Ze vragen of we mee willen gaan stappen. Omdat ze hier al 3 maanden zijn, kennen ze de beste bars. Sihanoukville is de plaats voor 'Fishbowls' Mekong en cola en 'Happy pizza' Aangezien ik me bij die pizza wel iets kan voorstellen pas ik voor het tweede. Het wordt een leuke avond maar de volgende dag word ik met een flinke koppijn wakker.

En laat dit nou net de dag zijn dat we eilanden gaan bekijken met een veel te klein bootje. Nu blijkt dus dat ik nog steeds zeeziek ben. En flink ook. Het is een prachtige dag, ik zie mooie eilanden en een hele boel vissen maar mijn plan om te gaan eiland hoppen in Thailand wordt enigzins beperkt. Gelukkig schijnt het noorden van thailand ook heel mooi te zijn.

Nog een laatste stop in Phnom Penh (de hoofdstad) voor ik naar Vietnam vertrek. Kay en ik eten op onze laatste avond op de night market vlakbij ons hotel. Je kan hier allerlei soorten 'mystery meat' laten bakken (zelfs in de vorm van Angry Birds) met noodles en groenten eerbij. Op een plein in het midden liggen rieten matten waar iedereen gezellig bij elkaar gaat zitten. Als we net van de markt aflopen is er een enorme knal. Even lijkt het op een bomaanslag maar niemand schrreuwd of rent weg. Het zal wel goed zijn. Uiteindelijk blijkt het gewoon een vrij enthousiaste start van het vuurwerk.

Kay gaat naar Laos en ik stap op de bus naar Vietnam. Ik had me voorgenomen om wat bij te slapen in de bus, maar Dan (die Everest wil gaan beklimmen) komt naast me zitten en we praten de 6 uur van de tocht vol. Nu maar op pad in Ho Chi Minh City.