Angkor What?

Om 5 uur 'sochtends staat Prien breed te glimlachen in de bar van Garden Village Guesthouse. Het is tijd om te vertrekken. Ik ga achterop de motor zitten in mijn hempje en denk onderweg nog eens aan alle keren dat ik volledig ingepakt in motor spul achterop de motor heb gezeten bij Contijn. Nu ben ik al een soort van trots dat ik een spijkerbroek en schoenen aan heb gedaan.

Prien zet me af bij de ingang van de grootste tempel Angkor Wat (foto's staan online) en ik loop in het donker tussen een stroom touristen naar het gebouw toe. De beste plek om foto's te maken tijdends de zonsondergang is gemarkeerd door ongeveer 900 mensen als ik aankom. En er komen er alleen maar meer bij. Ik besluit dat een mooie foto ook niet alles is en ga een eind verderop in het gras zitten tot de zon op komt. Er zijn zoveel mensen dat Angkor Wat nogal deprimerend overkomt. Is de hele stad zo? In dat geval is een ticket voor een dag ruim voldoende. Gelukkig blijkt het niet zo te zijn. Zodra ik door de enorme poort van Angkor Thom door ben is de stroom touristen behoorlijk uitgedund. De Bayon (met 216 gezichten er op) is al een rustiger en later op de dag kom ik zelfs bij een tempel waar ik helemaal alleen ben.

Op de markt vind ik een kopie van de lonely planet van Myanmar. Na een dagtour door Angkor Wat en een zoektocht op de markt val ik neer op mijn bed. Trouwens geen dorm zoals ik had verwacht. Mijn "kamer" is eigenlijk een bed op de veranda. Oke voor 1 dollar per nacht. Ik heb mijn nieuwe boek nog maar net opengeslagen als Tom voorbij komt lopen. We zeggen netjes hallo, hij loopt verder en komt na een meter of 10 toch terug . Of ik wat wil komen drinken met hem en zijn vriend Dan. Prima. In de hal vinden we Dan die net kennis maakt met Kay en Monica. Met z'n vijven gaan we eten en duiken we een bar in.

Omdat Kay ongeveer dezelfde kan op wil als ik, vertrekken we de volgende dag samen naar Battambang. omdat het dorp niet zoveel lijkt te hebben als we ons hebben voorgesteld kiezen we voor een dagtour met een tuctuc naar de highlights. De Bamboo train, een aantal pagoda's en de Batcave waar tijdens zonsondergang duizenden vleermuizen uitvliegen. Er liggen twee nieuwe tassen op de vrije bedden in onze dorm. De deur gaat open en Dan en Tom komen binnen.

Het oorspronkelijke plan om vroeg te gaan slapen gaat samen met ons vieren de deur uit. We maken kennis met John, een brit die net een bar heeft geopend in Battambang. Super gezellig, hij heeft alleen in de eerste weken eten gegeven aan een groep lijmsnuivende zwerfkinderen. De jongens blijven nu een beetje rondhangen bij de bar. John zegt wel dat het minder wordt maar hij lijkt zelf niet echt overtuigd. Ik hoop maar dat hij snel een oplossing vind. Terug in het hostel vallen Dan en Kay bijna gelijk in slaap Tom en ik praten nog een paar uur over reizen en uiteindelijk weer terug moeten. Het enge moment waarop je je omgeving weer moet laten zien dat je in een normale omgeving kunt functioneren. Laten we dat maar zo ver mogelijk uitstellen.

De bus naar Phnom Penh vertrekt om half 10. Toch weten Kay en ik hem bijna te missen. In onze badkamer in het King Guesthouse zit letterlijk stront aan de muur. Op ooghoogte. Er zijn geen ramen in de kamer en het is belachelijk heet. Malis Guesthouse, een deur verder, heeft wel mooie kamers dus we verhuizen onze spullen. Op zoek naar iemand die mijn laptop kan maken..

Onzettend blij met het acer logo dat ik heb gezien loop ik de eerste winkel binnen die ik opmerk. Of ze mijn gebroken scherm kunnen maken. Hoe lang het duurt. 1 en een half.. 1 en een half wat? Anderhalf uur? Serieus? Kay en ik gaan de markt op en ze staat erop dat we een pedicure doen. Voor 1,25 vind ik dat wel kunnen. Roze met een wit printje. Ja, lach maar, ik vind het echt leuk. Als ik me anderhalf uur zorgen heb gemaakt over mijn laptop loop ik weer de winkel binnen. Hij is gemaakt en goed ook. Geen ducttape en ook de gevreesde barsten in het plastic ontbreken. Om het te vieren gaan we met onze perfecte roze nagels kijken naar een wedstrijd Cambodian Boxing. Het perfecte einde van de dag.

Morgen nog wat sight seeing in Penh, dan op naar Kampot in Sihanoukville. Mijn visum voor Vietnam is in de maak. De blauwe plek op mijn arm is gedeeltelijk overgegeaan naar een ziekelijk groen, nu die maffe bobbelige zwelling nog weg en dan ben ik klaar om te gaan.