One Wild Ride

Wow, nog geen week geleden zat ik in de sneeuw in Nederland en nu schrijf ik mijn blog in het zonnetje op een computer uit de jaren 90 in plaats van mijn gloednieuwe laptop. Ik leg je graag uit waarom. Het duurt even, maar het is het dit keer echt waard...

Woensdagochtend sta ik samen met een zenuwachtige jongen van een jaar of 18 op het vliegveld van Kuala Lumpur. We raken samen de weg kwijt en kletsen wat. Na een korte stilte kijkt hij me enigzins benauwd aan. "Waarom doen we dit eigenlijk?" vraagt hij met grote ogen. "Omdat het kan" reageer ik enthousiast. Hij is niet overtuigd en even later zie ik hem met zelfde benauwde blik op mij verdwijnen naar zijn vliegtuig naar Singapore. Zijn vraag laat me tijdends de vlucht naar Phnom Penh niet los. Waarom doe ik dit eigenlijk? Waarom ga ik in een stel vage landen mijn spaargeld opmaken? Als ik in de rij sta om mijn visum aan te vragen, wil ik ineens niet meer. Wat doe ik hier? Het antwoord op mijn vragen krijg ik nog geen 10 minuten later, als ik samen met een wildvreemde gast uit Ierland in een tuc tuc zit op weg naar het hostel. Naast me rijd een auto met 6 varkens in de achterbak, voor me een heel gezin op een motor. Dit is geweldig. Ik ben hier om ervaringen zoals deze op te doen. Met de warme wind in mijn haar op weg naar een plek die ik nòg niet ken.

Na een dutje van een uur loop ik naar de lobby/bar van het hostel om een fles water te halen. Aan de bar zit Lucy "You can't go wrong with a 1 dollar beer" Ze heeft gelijk. Een paar uur later zitten Lucy en ik samen met Aiden en zijn vriend in de liquid bar. Lucy bewijst dat je met bier van 50 cent ook niet de mist in kan gaan. Later belanden we nog in een restaurant aan de andere kan van de stad en daarna in een nabijgelegen bar. Onverwacht wordt het ineens heel laat..

De volgende ochtend besluit ik een grote fles water te halen en mijn kater uit te slapen. Als Holly heel enthiousiast tegen haar vriendin Gwen zegt dat ik haar gisteravond vetelde dat ik naar de Killing fields wilde, kan ik eigenlijk geen nee zeggen. (Ik was bang dat ik het gesprek met Holly was vergeten, maar het blijkt dat ze me voor iemand anders heeft aangezien, gelukkig) Na een fantastische fruitsalade in mij hostel (White Rabbit) kan ik er weer tegenaan. De meiden blijken fantastisch te kunnen onderhandelen. De dagtour die lucy gisteren voor 25 dollar in haar eentje heeft gehad, krijgen wij voor maar 5 dollar per persoon. Score.

De killing fields en het S21 museum zijn heel indrukwekkend. Het paleis is gesloten en de silver pagoda vinden we allemaal te duur dus na wat random sights eten we wat momo's in een chinees restaurantje en gaan dan weer terug naar het hostel. Ik heb met Lucy en Aiden afgesproken om naar een dragshow te gaan. Omdat Holly en Gwen best gezellig zijn vraag ik ze mee. Na de gymnastiek bij zonsondergang in het olympisch stadion (hilarisch!) gaan we naar Blue Chilli, een Gaybar waar de show op vrijdag en zaterdag rond 11 uur plaatsvind. De meiden zijn geweldig en na het optreden dansen Lucy, Holly, Gwen en ik op tijdloze klassiekers zoals Gangnam style. Het is ontzettend gezellig, alleen Aiden doet alsof hij de Gaybar niet leuk vind.

De volgende ochtend vertrek ik naar Siem Reap (bij Angkor Wat) De boottocht is geweldig mooi. Bij aankomst staat er een tuctuc voor me klaar, die deel ik met Mr. Kevin (zoals op het bordje staat. Ik mag ook gewoon Kevin zeggen. Onderweg praten we wat over koetjes en kalfjes totdat er ineens een auto midden op de straat stil blijft staan. Dan gaat het helemaal mis.

Ik denk nog : remmen, klootzak, remmen! Maar het is te laat. De tuctuc klapt op de auto. Prien (de chauffeur) schuift onder de auto. Ik kom met mijn hoofd hard tegen de deurstijl aan en land heel knap met de tuctuc op mijn been op het asfalt. Dan gaat het allemaal heel snel. Kevin (die met zijn slordige 100 kilo boven op me terecht is gekomen) trekt de kar van me af en helpt met voorzichtig overeind. Mijn arm doet pijn en hij merkt een bobbel op vlak onder mijn elleboog. "That's a fracture" hoor ik hem tegen niemand in het bijzonder zeggen. Intussen is er een hele lading mensen komen kijken. Een aantal mensen proberen me uit de cabine te trekken. Uiteraard aan de verkeerde arm. Door de klap op mijn hoofd val ik uiteindelijk flauw.

Als ik een paar seconden later weer bijkom denk ik : Wat een ontzettend vage droom. Als ik een grote roodbruine Canadees naast me in de auto zie zitten die mijn hand vasthoud realiseer ik me dat het toch geen droom was. "Squeeze my hand if it hurts Mary. By the way: thats a nice goose egg on your head" zegt Kevin. Bij het lokale ziekenhuis aangekomen staat er een brancard voor me klaar maar dat gaat me toch net te ver. De arts heeft een goed idee wat de bobbel op mijn arm betekend en ik krijg een rontgen foto. Ik krijg Kevins Jets t-shirt als mitella te leen. Warren (die ik op de boot heb ontmoet, zijn chauffeur merkte het ongeluk op en stopte) weet me op te vrolijken door me te vertellen dat de arm tot over mijn elleboog in het gips moet als er een breuk is. Ik zie mezelf al lopen met 60 cm roze loopgips om mijn arm. Fantastisch, hoe ga ik nu mijn tas de bus op tillen als het nodig is? Tenzij.. De bobbel op mijn arm is inmiddels behoorlijk gegroeid. De kans is groot dat het gewoon een kneuzing is. Als de arts met een teleurgesteld gezicht terug komt, kan ik alleen nog maar (niet volledig pijnloos) lachen. Alleen een hersenschudding en een flinke kneuzing. Geen breuk. Bedankt mam, dat je tijdends je zwangerschap zoveel melk hebt gedronken ;)

Prien koopt een mooie sjaal voor me om als mitella te gebruiken en laat 1 van zijn vrienden Kevin en mij naar onze hotels brengen. De knieen van Prien zijn behoorlijk open geschaafd, Kevin heeft een ondiepe schram op zijn hoofd en een klein schammetje op zijn knie. In het scherm van mijn laptop zit een flinke barst. Daar zijn we mooi vanaf gekomen. En prien voelt zich zo lullig om het ongeluk dat hij ons een gratis prive tour door Angkor Wat aanbied. En wie ben ik dan om nee te zeggen..