Happy New Year!

Na een practisch verplicht bezoek aan het War museum in Ho Chi Minh City sta ik me op de stoep voor een paleis af te vragen of ik wel naar binnen wil. Om eerlijk te zijn ziet het gebouw er nogal saai uit. Blijkbaar ben ik niet gevoelig genoeg om dit stukje verfijnde Franse achitectuur te kunnen waarderen. Een xi om (motortaxi) vraagt me waar ik naartoe wil. Ik vraag hem of het het waard is om de entree van het paleis te betalen. Hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op. Hij is nog nooit naar binnen geweest. Er loopt iemand langs die net uit de poort komt. Ik vraag haar of het wat is en ze lacht. Lori is ook niet binnen geweest. We besluiten om samen de stad te verkennen. We bekijken een kerk, wat tempels en een aantal markten. Na een halve dag lopen is het ons nog steeds niet gelukt om te verdwalen. Stomme straatnaambordjes.

In een restaurant kom ik een Duitse jongen tegen die een half jaar stage loopt in Singapore. Ambitieus heeft hij ervoor gekozen om in zijn 2 vrije weken Thailand, Cambodja, Vietnam en Hong Kong te bezoeken. Hij liever dan ik, maar de stage in Singapore klinkt wel heel gaaf. We zitten aardig op dezelfde golflenge en praten uiteindelijk de hele avond over van alles en nog wat. Als hij me vraagt om uit te leggen hoe Wilders het heeft gemaakt in de Nederlandse politiek schaam ik me wel behoorlijk. Het is niet anders.

Geinspireerd door Wouters enthousiaste verhalen over de Vietnam oorlog bezoek ik de Cu Chi tunnels. Na 40 meter kruipen door tunnels vol met vleermuizen, enorme duizendpoten en andere narigheid heb ik diep respect voor de mensen die dit elke dag deden. Halverwege was de tunnel zo smal dat ik bijna klem kwam te zitten en het is nogal benauwd en donker onder de grond. Echt iets voor mij dus. Onze gids "Jacky" verteld van alles over de oorlog en Agent Orange, een van de soorten chemicalien die de Amerikanen hebben gebruikt om de gewassen dood te maken. Voor een deel is het leerzaam, maar als hij verteld dat hij sinds een maand suikerziekte heeft door Agent Orange haak ik af.

Ik doe een Mekong Delta tour die vooral is opgezet om souvenirs te verkopen aan touristen. Voor 4 dollar voor een hele dag had ik eigenlijk ook niet anders verwacht. In de bus heb ik het met Mitchell nog eens over Agent Orange. De plaatjes van geboorteafwijkingen die je ziet in het oorlogsmuseum in HCMC zijn afwijkingen die hij ook vaak ziet in het ziekenhuis waar hij werkt in Australië. Hij geeft me het advies om dat niet tegen Viëtnamezen te zeggen :)

Vlak voor Tet weet ik nog een bus te krijgen naar Nha Trang. De eerste dag ga ik uit eten met een meisje uit Brazilië. Zoals gewoonlijk komen we weer in een bar terecht.. Ik loop Philip en Tom tegen het lijf die me uitnodigen om mee te gaan naar het Tet feest de volgende avond.

Aangekomen bij de Sailing Club blijkt de entree 20 dollar. Het meisje achter de kassa weet me te vertellen dat ik daar zelfs een gratis drankje voor krijg. Dimitri (die ik daarvoor nog nooit heb gezien) besluit mijn kaartje te betalen. Een paar cocktails verder laat Philip zien dat hij nog slechter tegen drank kan dan ik en Tom besluit hem naar het hotel te brengen. Ik overweeg om terug te gaan, maar het feest is pas net begonnen. In de rij voor het toilet word ik voorzien van de nodige bodypaint (het spul gaat niet meer uit mijn kleren) en terug op de dansvloer op het strand kom ik de royaal beschilderde Ben tegen. Voor de verandering eens een aardige Flashpacker die niet vies kijkt bij de woorden hostel en dorm. Als ik vertel over India wordt hij nogal bleek (de rode verf op zijn gezicht komt zo nog beter uit) en vertelt hij dat hij een tijd geleden bij zijn vriendin is weg gegaan omdat ze op reis wilde naar india. Hij weet niet wat hij mist. We dansen en praten nog wat en uiteindelijk zijn de straten alweer bijna leeg als ik op weg ben naar mijn hostel.

Bij een eettentje op straat raak ik aan de praat met Joy. Joy doet kwaliteits controle in een kledingfabriek en heeft Japans geleerd. Ze helpt haar moeder in haar vrije uren met verkopen van koffie en broodjes. Als ik haar naar haar echte naam vraagt moet ze lachen. Haar naam is bijna niet uit te spreken voor buitenlanders. Ik herken haar probleem. Ik stel mezelf tegenwoordig ook gewoon voor als Mary om van het gedoe af te zijn. We proberen elkaar onze echte naam te leren en na een aantal pogingen en een flinke lachbui houden we het dan toch op Joy en Mary.

Ik verken de stad samen met Jacov. Hij spreekt bijna geen engels maar gek genoeg hebben we toch een hoop lol samen. 's Avonds kom ik weer eens een keer in een bar terecht, dit keer met een stel yankees die met mij vooral over kaas, XTC en tulpen willen praten. Als ik vertel dat Nederland ook wapens exporteert worden ze iets te enthousiast naar mijn zin dus ik maak het niet te laat. Dit keer zijn er zelfs nog mensen op straat.

Op mijn laatste dag in Nha Trang merk ik dat ik hier lang genoeg ben geweest. Op het strand liggen en feesten vind ik leuk voor een paar dagen maar langer dan een week is niet nodig (bovendien ben ik weer eens behoorlijk verbrand). De vrouw in het tentje waar ik voor het ontbijt mijn fruitshake haal begroet me al met "Good morning, no milk, no sugar". Uit de bar waar ik eerst met Dimitri en Jacov en later met de gasten uit New York heb gezeten wordt "Bá BáBáBá" geroepen (Bá is 3 en 333 is een biermerk). Ja, de locals kennen me inmiddels goed genoeg. Op naar Hoi An!